Naar de kust
De vierde, we overtreffen de eerste editite hiermee met één triathlon, start Han met zwemmen in de Cattenbroekerplas. Dit keer is clubgenoot Hessel vroeg opgestaan en kan Han daar terecht voor de wissel naar het fietsen.
Als we aankomen staat er langs de waterkant een tafeltje opgesteld met daarop een klein schemerlampje. De sfeer zit er goed in bij Hessel.
Als alles en iedereen er klaar voor is start Han met zwemmen, vergezeld op de sup door Tim dit keer. Hier laten we graag de beelden spreken.
Bizarre fietstocht
Met fietsen is er begeleiding van het team van Martin Oostveen hoveniers die met clubgenoot Lennart samen het eerste deel van de 180 km op zich nemen. Prachtige polderlandschappen met een fraaie dauwvorming onderweg naar de pont bij Schoonhoven maken dat het vroege opstaan snel vergeten is.
We maken in dit verhaal een sprong naar het moment dat de fietsploeg zal wisselen ter hoogte van Willemstad. Daar staan Nick en Erwin te wachten op een P+R. Als we daar aankomen zien we dat er een deel van de brug op het vervolg van de route open staat en blijkt dat deze ook niet meer dicht zal gaan. Wegwerkzaamheden, dus niet via de eilanden richting Zoutelande en helaas geen Zeelandbrug. Snel schakelen van Jorèn maakt dat de route in minder dan 15 minuten was omgelegd via Bergen op Zoom en Kruiningen. Het stond zelfs al op een Garmin voor de ploeg. Top actie!
De 180 km is al op 20 km voor Zoutelande bereikt. We besluiten om Han erheen te rijden zodat hij in de camper kan omkleden en even snel een uiltje kan knappen. Hier begint naast de uitmuntende prestatie die Han gaat neerzetten een tweede avontuur. Dat van Erwin en Nick.
Ze vragen ons aan het eind van de 180 km, waarvan ze er ruim 90 hebben meegereden met Han, of ze niet via Zoutelande dan weer omhoog richting Willemstad kunnen fietsen. Je voelt hem al aankomen, de mannen hebben een monsterrit gereden die dag. We zijn ze tijdens het lopen het laatst tegengekomen bij Vrouwenpolder. Het was toen al tegen zessen…
De Zeeland marathon
In Zoutelande start Han nabij het punt waar ook de Zeeland marathon start. Dat weten we omdat de moeder van een clubgenoot, Chris, aan kwam fietsen net toen Han de duinen in was gegaan om te beginnen aan de marathon. Daar stond ze dan met een groot stuk karton met daarop Hup Han!! maar ze wist de weg en heeft hem gelukkig nog getroffen in de duinen iets verderop. Een hilarisch moment zo bleek later uit de reactie van Han.
De wind tegen
Dat het lopen tegen de wind zou worden was al bekend voor Han er aan begon. Maar dan moet je dat ook nog maar eens gaan doen. Over het strand door het rulle zand, op en neer door de duinen, van verhard naar onverhard en altijd maar die wind die om je oren suist.
Ter hoogte van Vrouwenpolder zijn we Han ‘kwijt’. De locatie via Whatsapp staat de ene keer op de waterkering ergens en 10 minuten later weer ver onder Vrouwenpolder. We besluiten te wachten. De familie die ook in Zeeland was reed alvast wel een stukje vooruit om toch te gaan kijken.
Daar is ‘ie
Op een gegeven moment weten we het niet. Hij kan over het strand zijn gegaan of ons gepasseerd zijn over de duinen zonder dat we hem hebben gezien. Twijfel slaat bij ons toe want het is moeilijk in te schatten met deze wind en zoals gezegd de locatie sprong maar heen en weer.
We rijden naar Neeltje Jans waar de rest ook staat. Olaf en Inge met de meiden stonden daar al een tijdje. Aangekomen is het er wel gezellig. Er wordt wat gedanst, we delen wat te snaaien, maar geen Han. Als we er een tijdje staan besluiten we toch een stukje terug te rijden want de locatie is weer in beeld zo lijkt het. Een ander ding is dat we met de avondklok in de knoop komen te zitten als we een inschatting maken van de finishtijd bij de vuurtoren van Nieuw Haamstede.
Als we bij het verste punt van het eiland komen met de camper lijkt Han in de buurt. En ja hoor daar is ‘ie. Kapot, de wind spuugzat maar volhardend gaat Han na een korte onderbreking richting de anderen.
Het onthaal daar is alsof hij de finish al heeft bereikt. Blijheid en bezorgde blikken wisselen elkaar dan af, maar Han trekt een wind jas aan en gaat na wat te hebben gegeten de strijd aan met de laatste kilometers. Het is ook het moment waarop we het besluit hebben moeten nemen om huiswaarts te gaan in verband met de nog geldende avondklok.
We rijden op de waterkering langs en krijgen een diepe buiging van Han. Dat had andersom moeten zijn, maar we maken met alles wat we in de bus voorhanden hebben herrie om hem de laatste steun te betuigen. Hij gaat alleen richting het bos bij Haamstede op weg naar de vuurtoren.
Dan gebeurt waar we niet op hoopte. Han verdwaald in het bos en tot overmaat van ramp is ook zijn telefoon leeg. Nog net daarvoor had hij Inge gerust gesteld dat het wel goed zou komen en ze niet moesten gaan zoeken.
Eind goed al goed
Het was improviseren geblazen. Na aanbellen bij wat huizen en net niet de hulp geboden krijgen die hij zocht had han succes op een camping. Een vriendelijke dame bracht hem met de auto naar de vuurtoren. Ze vroeg hem naar wat hij dan had gedaan die dag. ‘Een triathlon, oh maar waar zijn dan alle andere deelnemers’, was toen de vraag.
Ik doe het in mijn uppie en heb de steun van een klein team. We bedenken zelf de routes en vertrekken elke keer weer zonder enig idee wat we die keer mee zullen gaan maken. Een prachtig avontuur, elke keer weer!