Friesland is water, zeilen, natuurlijk schaatsen en niet te vergeten de Friesman voor triatleten. Slechts één van de drie eerstgenoemde kwam er in de tiende editite van TwaalfTwintig ruim aan te pas. Water, want het regende nagenoeg de hele dag.
Om 5:05 werden de eerste borstcrawl slagen gemaakt in de Woerdense Singel. Onder begeleiding van zoon Tim en clubgenoot Edwin volbracht han in 1:13 de 3,8 km zwemmen. De herfst doet ook iets met het water. Het voelde al beduidend kouder aan, maar door bladeren en takken was het net alsof ik in de soep zwom zei Han na afloop.
Twee fietsers stonden al klaar met de tijdritfietsen om Han de eerste 100 km te begeleiden. In het donker vertrokken ze richting Friesland. Het duister was een uitdaging omdat de mannen soms laat obstakels, bochten of bladeren op de weg zagen. Maar de ervaren fietsers trotseerde dat en de weersomstandigheden en reden met de wind in de rug flink door. Bij de Ketelbrug boven Lelystad werd er afscheid genomen en vervolgde Han de fietsroute in zijn eentje.
In de volgauto zat Jan en voor deze gelegenheid ook een andere collega van Han. Het was mooi om te zien dat die al snel doorhad dat de volgauto nooit te ver vooruit moest gaan en hij er altijd stond als het nodig was.
Bij Lemmer troffen alle volgers elkaar. Jorèn en Erik zijn daar met de camper aangesloten om de beeldregistratie te doen.
Als snel reed han door Sneek en was bijna aan de 180 km fietsen. In Dongjum werd hij opgewacht door het team en stond Jan klaar om met de mountainbike mee te fietsen. Arjen die ook mee was zou een aantal keer meelopen en dat werd daar ook met elkaar afgestemd. Omkleden in de bus, eten, drinken, lachen en weer de regen in om een marathon te lopen. Onvoorstelbaar wat een drive er zit in ieder die betrokken is, maar bovenal in Han zelf.
Het loopparcours deed een aantal iconische dorpjes en locaties aan die in relatie staan tot de elfstedentocht. Een eerste plek die zeer fraai was om te zien en waar doorheen werd gelopen was Bartlehiem. Het bruggetje moest uiteraard genomen worden daar. Niet lang daarna volgde het voor de meesten wel meest indrukwekkende moment.
De tegeltjesbrug. Van afstand een prachtige betegelde brug met daarop drie schaatsers die met tegeltjes zichtbaar zijn gemaakt. Maar kom je dichterbij dan slaat de verbazing toe. Op elk tegeltje staat een foto van een deelnemer. Van 1925 tot aan de laatste toe hebben we foto’s kunnen vinden. Natuurlijk belden we met Siem Appeldoorn om hem te vragen waar zijn tegeltje te vinden was. Helaas vond Siem dat toen niet zo van belang om er op te komen, maar Henk Fidder, ook clubgenoot, en Edwin (ja, die van het suppen in de ochtend)zouden er wel tussen zitten. We hebben ze helaas niet kunnen spotten.
na het bezoek aan de tegeltjesbrug was het nog maar een paar kilometer naar de finish van de marathon voor Han. Die lag aan de bonkevaart, waar ook de finish van de tocht der tochten ligt.
Het team, behalve Jan en Arjen die mee liepen, was vooruit gegaan en trof bij de finish ook vriend Dirk daar aan. Hij was vanuit Groningen gekomen om deze finish mee te maken, topper! Erik had op een geven moment drie silhouetten aan het begin van de weg in beeld, maar was ze ook weer kwijt toen hij 5 minuten later weer keek. Het zal wel een ander groepje geweest zijn was de conclusie. Daar hadden we het mooi mis. Weten jullie nog het zwembad in Noord-Limburg? Han had nu weer een stunt uitgehaald.
Het waren inderdaad de drie die Erik had gespot. maar op datzelfde moment hadden zij links van hen een boot aangehouden en gevraagd of ze mee mochten tot de boog van de finish. Heeeee, joehoeee, halloooo….we hadden eerst geen idee waar het vandaan kwam. Tot we hard fluiten hoorden vanaf het water.
Mooier kon het niet. De finish op de bonkevaart was ook echt op de bonkevaart. Daar stonden ze met z’n drieën op de punt van de boot. Wat een sensationele finish van weer een bijzondere editite van TwaalfTwintig.
Op naar huis, 200km met de auto. Nog 2 dan zit Han op de 12 triathlons in 2021. Overijssel en Utrecht (de thuiswedstrijd) resten hem nog.